Οι μεγάλοι αγώνες απαιτούν συλλογική και διαρκή ωριμότητα

Διακόσια χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από το Έπος του '21. Ένας αγώνας, ένας πόλεμος εναντίον ενός πολύ ισχυρού εχθρού, που στο τέλος μας βρήκε νικητές και ελεύθερους. Μία από τις μυριάδες αποδείξεις πως όταν οι άνθρωποι ενώνονται, συγκυρίας επιτρεπούσης, μπορούν να επιτύχουν πολλά. Αρκεί να παραμείνουν ενωμένοι και συνεπείς ως την περάτωση του στόχου τους.
Σε αυτό το τελευταίο είναι που τα χαλάμε κυρίως εμείς οι Έλληνες. Στη συνέπεια απέναντι στους σκοπούς που οι ίδιοι θέτουμε, στην ενότητα μέχρι τέλους.

Παρά τις προετοιμασίες, την πολεμική εμπειρία των Ελλήνων κλεφτών, τη σταδιοδρομία Ελλήνων της ομογένειας σε πολιτικές θέσεις ευθύνης, παρά ακόμη και τις μεγάλες επιτυχίες που σημείωσε τα πρώτα έτη, η Επανάσταση, κινδύνευσε να σβήσει λόγω πολιτικής και κοινωνικής έλλειψης συνοχής, λόγω ανωριμότητας και αντίληψης της κατάστασης. Και κινδύνευσε ακόμη και στην αρχή της. Ας μην ξεχνάμε πως πολλές περιοχές της τουρκοκρατούμενης Ελλάδας τότε, επέλεξαν να μην επαναστατήσουν, θεωρώντας αναξιόπιστες τις πληροφορίες για ένα γενικό ξεσηκωμό, ενώ άλλες περίμεναν τη βοήθεια της "Αοράτου Αρχής", η οποία δεν ήρθε ποτέ. Επιπρόσθετα, αρκετοί ήταν εκείνοι οι οποίοι επέλεξαν να μην αναλάβουν δράση, αρκούμενοι στην κοινωνική τους θέση, λειτουργώντας ανασταλτικά στο εγχείρημα για ανεξαρτησία. Στην αρχή, η πολιτική κατάσταση σε ευρωπαϊκό επίπεδο, δε λειτούργησε ως πρόσφορο έδαφος για την εξέλιξη της επανάστασης, μιας και η Ιερή Συμμαχία τασσόταν κατηγορηματικά κατά των επαναστατικών κινημάτων.

Σε μία περίοδο λοιπόν που η επανάσταση είχε αφεθεί στη σωτηρία της από τις Ευρωπαϊκές δυνάμεις, καθώς και από μεγάλη μερίδα Ελλήνων, κατόρθωσε να σημειώσει πολλές επιτυχίες, μιας και η κατάσταση αντιμετωπίστηκε με ωριμότητα, ενότητα και συνέπεια από τους δρώντες. Και η εξέλιξη η ίδια ήταν εκείνη που προσκάλεσε τη συμμετοχή περισσότερων ανθρώπων από την ελληνική επικράτεια και τις χώρες του εξωτερικού στον αγώνα. Η συνέχεια όμως ήταν δυσανάλογη της έναρξης. Πολιτικά συμφέροντα οδήγησαν σε αποποίηση του αρχικού εγχειρήματος και σε εμφύλιες διαμάχες, θέτοντας τον αγώνα σε κίνδυνο. Σε εκείνο το σημείο, η ωριμότητα μεταβλήθηκε σε επιθυμία, η συλλογική ευθύνη σε ατομική ανευθυνότητα. Το εγχείρημα κινδύνευσε να σβήσει διότι κάποιοι δεν επέδειξαν διορατικότητα και ενσυναίσθηση, τόσο απέναντι στην ιστορία όσο και στην ελληνική κοινωνία. Ευτυχώς για σύντομο χρονικό διάστημα, αλλά και πάλι με αρνητικές συνέπειες.

Το τέλος το γνωρίζουμε όλοι, όπως επίσης γνωρίζουμε πως το ίδιο μοτίβο έχει επαναληφθεί σε δεκάδες άλλες περιπτώσεις αναφορικά με την ελληνική ιστορία. Φυσικά η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται. Επαναλαμβάνονται μόνο κάποια χαρακτηριστικά της, μεγάλα και μικρά.

Σήμερα, δύο αιώνες μετά από εκείνο τον ένδοξο αγώνα, η Ελλάδα, η ανθρωπότητα ολόκληρη, καλούνται να δώσουν ακόμη έναν. Δεν επιχειρώ να παραλληλίσω τη σημερινή κατάσταση με το τότε, διότι, εκτός από άκυρος, ο παραλληλισμός θα ήταν κι ανώφελος. Κάθε γενιά τον αγώνα της και κάθε αγώνας την αίγλη του, μεγάλη ή μικρότερη. Εκείνο που είναι κοινό, είναι η ωριμότητα με την οποία αντιμετωπίζουμε την κάθε κατάσταση. Και το παρελθόν μας, αν και "μοναδικό", μπορεί να λάβει διδακτική αξία για τις σύγχρονες συγκυρίες. Κάθε δύσκολη κατάσταση, πρέπει να μας βρίσκει μαζί. Μαζί κοινωνία και πολιτεία, ώριμους συλλογικά. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να "νικήσουμε" και πάλι.