Τι πιθανότητες έχει η Ελλάδα με τις "γερμανικές αποζημιώσεις";

Στις 18 Απριλίου 2016, με πρωτοβουλία της τότε Προέδρου της Βουλής Ζωής Κωνσταντοπούλου, πραγματοποιήθηκε στη Βουλή η συζήτηση για τη σύσταση διακομματικής επιτροπής διεκδίκησης των γερμανικών αποζημιώσεων. Το θέμα κατά καιρούς ερχόταν συχνά στην επιφάνεια χωρίς όμως κάποια επίσημη κίνηση. Πριν μερικές εβδομάδες ωστόσο, το παγωμένο θέμα ήρθε ξανά στο προσκήνιο με επίσημο ψήφισμα της Βουλής υπέρ της διεκδίκησης αυτή τη φορά. Για να φτάσουμε στην προηγούμενη Τρίτη, 4 Ιουνίου, όπου η Αθήνα απέστειλε στο Βερολίνο ρηματική διακοίνωση με την οποία ζητά με κάθε επισημότητα την καταβολή 377 δισεκατομμυρίων ευρώ από το Γερμανικό κράτος, ως αποζημίωση για το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Φυσικά σε όλες τις περιπτώσεις, το γερμανικό κράτος απάντησε αρνητικά στα αιτήματα της Ελλάδας, όπως και στο τελευταίο, επίσημα. Υπάρχει περίπτωση η Ελλάδα να εισπράξει αυτά τα χρήματα από τη Γερμανία; Καταρχάς, όλοι μας πρέπει να λάβουμε υπόψιν πως οι γερμανικές αποζημιώσεις αφορούν τρεις ξεχωριστές ενότητες.

Σποτ μικρού Μήκους για τα αποκαλυπτήρια του "Σταυρού"

Φέτος συμπληρώνονται 75 χρόνια από το θάνατο 14 Ελλήνων πατριωτών απ'τους Γερμανούς στη Συκή, 27 Μαρτίου 1944.

Την ερχόμενη Κυριακή, 12 Μαΐου, ο Πολιτιστικός Σύλλογος Συκής, "Γεώργιος Ρηματισίδης", προχωρά στα αποκαλυπτήρια του Μνημείου προς τιμήν τους, στον πευκώνα του χωριού.

Ευχαριστώ τους κύριους Ιωάννη Βαούτη και Δημήτριο Σακλάκη για τις πληροφορίες τους, τον Kostas Kaltsogiannis, ιδιοκτήτη του καταστήματος "Στη Σκιά των Πλατάνων", στην πλατεία Συκής για τη φιλοξενία και τον Kostas Katsintelias για τη βοήθεια του στη βιντεοσκόπηση!

Δείτε παρακάτω το μικρού μήκους βίντεο, υπό την αιγίδα του Πολιτιστικού Συλλόγου Συκής:

https://www.youtube.com/watch?v=6eYWaDUtAtA

Βιντεοσκόπηση, Παραγωγή, Μοντάζ Ιωάννης Γκουμάκης Τραγούδι - Μουσική Honor [Main Title Theme From "The Pacific"] Καλλιτέχνης Hans Zimmer

Ο Σταυρός στη Συκή και η Ιστορία του

Για 75 ολόκληρα έτη, στο χωριό μου, τη Συκή, υπάρχει ένα μαρμάρινο μνημείο σε σχήμα Σταυρού, θαμμένο μέσα στην πλούσια βλάστηση και το νερό ενός πραγματικά παραδεισένιου τόπου. Το Σταυρό τον γνώρισα από τον πατέρα μου. Νεαρός πια, γυρνώντας με χρήματα από τα πρώτα του μπάρκα, αγόρασε κτήμα ελαιόδεντρων πάνω από το σημείο που στέκεται το μνημείο αγέρωχο ως σήμερα. Τον ήξερε από μικρός, μιας κι εκεί, ζούσαν οι δικοί μας κατά την κατοχή, μαζί με όλο το χωριό σχεδόν, το οποίο είχε εκεί βρει καταφύγιο από τον πόλεμο. Από μικρός κι εγώ λοιπόν, μαζί με άτομα της ηλικίας μου, αρχίσαμε να αναζητούμε το θρυλικό "Σταυρό", που κάτι ήταν αλλά κανείς μας δεν ήξερε, τι. Κι ούτε είχαμε την όρεξη να μάθουμε στην ουσία. Απλά μας άρεσε να κυνηγάμε φαντάσματα και ιστορίες. Κάποιοι από εμάς, μετά από πολλές καλοκαιρινές εξορμήσεις, τον είχαν ανακαλύψει και μας περιέγραφαν έναν τόπο με ρυάκια, μικρούς καταρράχτες και ζούγκλες, που μόνο σε ντοκιμαντέρ βλέπαμε, αν ασχολιόταν κανείς με κάτι τόσο βαρετό στο μυαλό μας, τότε. Ακούγαμε όλοι αποσβολωμένοι με θαυμασμό την περιγραφή και κάθε πρωί ορκιζόμασταν, μετά το μεσημεριανό κολύμπι, να πάμε να τον ανακαλύψουμε.
Μετά το αναβάλαμε για την επόμενη μέρα. Ώσπου εκείνο το τάχα περιπετειώδες καλοκαίρι πέρασε.